GÜNEŞ ALAN

                        -ve Harp okulu yıllarına

- Ben kendime doğruydum, ağacım içte yeşerdi

  Alışmış gibi yürürdüm de

  Hep ruhumu silkerdi dünya

  Uyanırdım postallarım yanlış bağlanmış

  Sigaramdan vurmuş avcı

  Bir Nisan akşamı sağ ol diye bağırmadan teşekkür edip

  Omzuma düşecek yıldızı dünyadan aşağı bıraktım-

Yaz sabahları bu tarafta, erken ışımış kuşlar

İçimi senin canın işletir saatim saatine kurulu

İçerlerim uzun buluta, aklıma ne gelse terlerim

Yüzüm yaklaşırken yüzüne bizi çitlerden atlatan

Bahçeye değen sokaktaki arkadaşların sesidir

Bir tilki koşar benim yanımda, ormanında sana su arar

Çalılara iner -say ki yüzme bilmeyen bir Çingenedir-

Dizin değerdi de hallerini acemi yorardım

Sol gözümü yumup dünyayı alnından izlerdim gece

Koştular üstümüze, dizine konmuş serçeyi kaçırdılar

Düşerken, arkadaşlar bizden önce toprağa koydu ellerini

Titrer parmak, çatallaşır için, yürek yüksekte

Karışırsa yüzlerimiz ben solurum canını

Konuşmazsam dizime vur, kalkarsam kolumu çek, tabak koyma geç gelirsem

Sendelersem yakın dur, yan yana yürümektendir

Bu kan nereye, sokak kapalı, seğiriyor Eylül

Ne çok arkadaş öldürüldü, hayli yaralı var

Üryan Fanzin