SABAHI BEKLEMEDEN IŞIKLAR

1.

Başımda, saatine bakarak bekleyen zebani

Kapanış saatinden sonra içeri kimseyi almayan firavun

Şimdi her market alışverişi,

Bir kralın sofrasına doğrudur

Ne zaman bir liste tutulsa,

Trene bindirilen esirleri andırır bana                                           

Çünkü müfredatın dışına çıkmayan öğretmenler de suçludur

2.

Doruklarında rüzgâra kanıp uyuklayan dervişim

Göğün en genişini,

Törenden kaçıp çimlere uzandığımda gördüm.

Yemeğimiz, suyun sıcaklığını bilen kazanlarda kaynar

Saçlarım dağıldıkça gevşer zincirlerim

Çalınan her kapının arkasında padişah homurtuları var

Bana arkadaştır bacağımdan tırmanan örümcek

İzinden dönmeyen asker, ilk molada kaçan yolcular

3.

Her geç gelene ceza kâğıtları imzalatan nemrut

Gözümü kapatınca yürüdüğüm sokaklar

Hac yolu olur bana

Çölde, akşamları ziyaretçilerini kabul edecek Aliler

Artık mesai saatinde, şirket tanıtımlarında

Şimdi koltuğa sıkışmıştır,

Uzanınca toprağın karnını acıtan sırtın.

Çünkü pamuk tarlalarında güneş çoktan batmıştır.

4.

Biz yetiştikçe saati erkene çeker zorba

Omzumda iz yapmış iplerin

Ucu kimin avucunda?

AKATALPA 204

ULAK

Okulunu değiştirmiş çocuklar senden sonra

Kızlar, korktukları yerlere erkeklerle gitmişler

Falcılar saklamış bildiklerini

Eve erken dönerdin dışarıda yanıldığından

Aydınlık yüzlerin olanımızı çoğaltırdı

Bereket bulduk mutsuzluğunda

Sayılmamış yıldızlardı bir gece gökyüzünden caydığın

Zamanı bilenlerin uğursuzluğuymuş geç kalman

Nerede olduğumu kaçırdığım duraklardan anladım

Gençliğim, ışıklarını kapatıp da geçerdi içimden

Bana, uzaklarda adres sorduran yabancılara

Bakınca dünyada başıboş kalmam

Mutluymuş gibi sokağa ayakkabılar giyip çıkardın

Tok gelirdin dışarıdan saçına yorgunluklar kondurup

Evden uzaklaştıkça çocukların içine düşen kuşku

Ne çabuk büyüdü sorusu annelere

Asfalt biterdi sende, dağ yollarına başlardım

Dünyanın haline sapa kalır içinden geçenler

Adını saklardı çiçeklerin güzelliklerinden utanıp

Anladığın dilde oku, oku ki sorular sorayım

Alameti beklenen günün, iyi hayaletlerin arkadaşı

Yangın çıkarmayacak unutkanlıklardan bize hayır yok

Akatalpa 174

KARŞILIK

Bakınıyordu bahçe bahçe

Yüzünde akşamüstü turuncusu

Ellerindeki bu çocuk kokusu

Beni ona çağırdı

Ben de

Eskimesin diye tuttuğu çiçek

Topladım bütün yazları

Avucuna koydum

TÖREN KIYAFETİYLE PROVA

-Artıktır dünya bize

  Saat yanımızda işlemez

  Lambaların oyunu karanlığımız kadardır

  Yıldızlar dilimizi bilmez-

Senin soluduğun karanlık buğulandırır akşamı

Sen gözden kaybolunca hatırlanır kuytular

Elimde yerden aldığım bir dal

Geçecek yolcuları bekler, ırmak kenarlarında oyalanırım

Çatında tıkırtılarla yürür gökyüzü

Benim için, hastane kantinlerinde sıraya girmiştir korkular.

Sana atılan taşlarla yükselir şehrimizin surları

Senin kovulduğun kapılardan inilir sığınaklara

Sabahın mahmurluğuyla görmezden gelinir savaş,

Akşamları, soğuk selamlaşmalar lojmanlarda.

Mağaraların serinliğinden

Ceplerinde ısınmış taşlarla dönebilir insan

Umutsa hepten kaybedilebilir, bir evrak alışverişi sırasında.

Senin yükünle hafifledi sırtımda taş, omzumda çanta

Takasa girmeden döndüm bu kuşkulu ticaretten

Sen de, bembeyaz elbisenle çatlatıp vitrinlerimizi

Lambasız şehrinle, ışıklarımızın foyasını ortaya çıkarma.

-Benden duymuş olma

 Dünya renklendikçe gözümün karardığını

 Sofrada, karşıma oturmuşken beklenen misafir

 Beni, ırmak kenarlarında, kendi kendime konuşturma.

(Lacivert Öykü ve Şiir Dergisi 70)

CEPHE

Korkardım karanlıktan da alıştım artık cinlerine

Yaranı, uzun savaşlara gitmeden önce bilmezdim

Kalbimi tam tutuyorum şimdi, dokunmuyor arsızlığın

Islık çalmayanlardan içli şarkılar beklerdim önceleri

İnsan, çat kapı kurtarılır sanırdım

Müjdeyle gittiğim yerden başım eğik dönüyorum

Hatıra diye şimdi sana atılan taşları topluyorum yerden

Hırsızlığıma göz yuman sokakları anmıyorum artık

Bir heves yürüdüğüm ışıklardı, yokuşu görmezden geldiğim

Dualarla çözülürdü başıma musallat olan gençlik

Yolun sonunda, akşamları eve dönmediğimiz şehirler vardı

Kimle yalnızsan bana zul gelir kalanlar

Koştururum ovalarında, uğultuluyum çoktandır

İlkin, şehri çatlatan bir ağrı olarak girdin içime

Bir koşu kızışmış göğsümü dayadığım serinlik

Hatırlayınca iştahım kesilip kalkardım sofradan

Benzin, yüzüme bilmediğim renkler sunardı da

Geceye sığmazdı benim baktığım karanlıklar

Başkasına baktığının nazarı da bana değer

Gökyüzünden öğrendiğimi duvara karşı tekrarlayarak

Her yenilgiden sonra buluşmak üzere çekildiğim yer

Kandır beni suçu üzerime kalacak oyunlara

Akatalpa 180

GANİMETTEN ARTAKALAN

Nerede olsa seslenilince uzaktan duyar

Biz; her hesabın sonunda kuşkulu sayılar bulan,

Yeni elbiselerle gelip bayramın kapısında kalanlar.

Seyircisi, sahnedekilerden azdır oyunumuzun

O’nun çıkardığı yangın,

Masada tek kalmış bir dalgınlıktan başlar

Utandırır mücevherlerin

İnsana dokunduğu yerleri

Topladığı meyveleri üleştirirken avuçlara

Benim payıma gökte kızışmış taşlar düşer

-Ayakkabısının ipleri sıkmış bileklerini

 Belki cephe gerisinde savaş hazırlıkları

 Ya da akşamın seçkin davetlisi-

Ben göz ucuyla, ben üstünkörü

Ben elde kalan uğraştığı rakamlarda

Örtüyü aralayınca bizi çiçekle karşılar ölüler

Yıkılmış medeniyetler görünür sildiğim aynalardan.

O’nun kaybettiği anahtar,

Gecenin kilidini açar bana.

Bizim çeşmemizden kireç ve pas akar

Yaya yolcular,

Su içerken O’nun ırmaklarında

Şimdi, uyanır uyanmaz

Yol uğultusu, elektrik ve reklamlar

Sabah;

Bekleyerek geçiştirilen bir sancıdır otobüs duraklarında

(DİL VE EDEBİYAT DERGİSİ 90)

GÜL UĞULTUSU

Güneş battı

Ölüyor bulutlar

Sevgilim çorba yapmış

Dışarıda sonbahar

Kapatıp pencereyi oturmuş

Yüzünde binlerce çocuk

Çalıp kapıyı giriyor içeri

Elinde pamuk şekeri bir mutluluk

Ben sakalımın ucunda

Okşuyorum yanaklarını

Küçükçe sokuluyor karnıma

Beyaz bir bulut gibi ayakları

                  

Hüzün şarkıda kaldı

O’ndaymış bütün mutluluk

Eğil de öp alnımdan

Deniz kokuyor ortalık

GÖKYÜZÜ ANILARI

-Sen hep yanlış sayardın gemileri
 Konuşurken dinlenmemiş
 Bir çocuk kızgınlığıyla
 Doğruyu söylesem
 Küsüp gidecektin-

Işıklar örtüyor
Aklında çakan şimşeği
Bu deli zırvası kanunla hapsedilmişsin

Yenik geri dönüyorsun
Elbisende rüzgar izi
Ne zaman havalansa kuşlar
Bir silah sesinin ağrısını
Dizlerinde duyuyorsun

Yenik geri dönüyorsun
Kalbini sürüyerek
Geçtiğin yollara

Her ilgide sınırsız bir aşk yarattın kendine
Bir zaman saçlarını dinlendirdiğin omuzların vardı
-Oyuklarını kabzalarla doldurduğun-

Kirlettin
O emirsiz bakan dağları

Geri dönüyorsun
Aksayarak bilmediğin aynalarda

Dizlerindeki gamze
Eski bir savaşta seken kurşunun hatırası

Akatalpa 161

BARUT KOKUSU VE NEREDE BİR AŞK

                                                         Bir Tanrıya yakışmayacak kadar
                                                       Çirkin kullar
                                                     Tanrıları olamayacak kadar öfkeli
                                                    Tanrım!
                                                   Ne kadar kalabalıklar…

Bir vahşeti tekrarlıyor sonbahar
Yaşananlar dışında yaşanacak bir şey yok
Uzun uzun leğende yıkanıyor çocukluğum
Gençliğimin ayakları postallar altında
Omzumda uyuşuk bir soğukluğu ovuyorum
Ve büyüyeyim diye gidiyorum artık
Yağmur ormanlarına

Gidiyorum yani perdenin aydınlığa çekilen hızıyla
Alışkanlıklar ediniyorum cam kenarında oturmaya dair
Dişlerimde öpülmemiş güller büyütüyorum
Elimde koklanmayı bekleyen limon kabukları
Topu kaçan çocuklar anısına
Cebimde karavana kurşunlar saklıyorum

                                                        Bir gençlik geçti önümden
                                                      Tutamadım
                                                     Şimdi her gece rüyalarıma gelir
                                                    Bir gençliğim vardı
                                                  İnsanlığa inat
                                                Tanrıya bile özür diletir

Biliyorum toprak içinde erimez menekşe
Gül kovuşmaz dikenine solmadan
Ah biliyorum yarımdır şarkısız gelen bahar
Hınçla sıkılan kurşunlar
Kavuşmaz kalbime
Eritmemişsem yüreciğini yüreğimde

Yine koşarım ben kavga olsun ne demek
Telaşla uyanırım pencereme taş atınca
Hızla giyinirim hırsımı
Yağmurda koluna girerim
Topu kaçan çocuklar anısına
Marşımız nerede kalmışsa
Oradan bağırırız.

                                                      Mezarımı sırtlayıp
                                                     Öle öle yürüyeceğim!
                                                    Her öldüğümde kendimi
                                                   Kendim toprağa gömeceğim!

*Askeri Lise hatıraları için

GÜNEŞ ALAN

                        -ve Harp okulu yıllarına

- Ben kendime doğruydum, ağacım içte yeşerdi

  Alışmış gibi yürürdüm de

  Hep ruhumu silkerdi dünya

  Uyanırdım postallarım yanlış bağlanmış

  Sigaramdan vurmuş avcı

  Bir Nisan akşamı sağ ol diye bağırmadan teşekkür edip

  Omzuma düşecek yıldızı dünyadan aşağı bıraktım-

Yaz sabahları bu tarafta, erken ışımış kuşlar

İçimi senin canın işletir saatim saatine kurulu

İçerlerim uzun buluta, aklıma ne gelse terlerim

Yüzüm yaklaşırken yüzüne bizi çitlerden atlatan

Bahçeye değen sokaktaki arkadaşların sesidir

Bir tilki koşar benim yanımda, ormanında sana su arar

Çalılara iner -say ki yüzme bilmeyen bir Çingenedir-

Dizin değerdi de hallerini acemi yorardım

Sol gözümü yumup dünyayı alnından izlerdim gece

Koştular üstümüze, dizine konmuş serçeyi kaçırdılar

Düşerken, arkadaşlar bizden önce toprağa koydu ellerini

Titrer parmak, çatallaşır için, yürek yüksekte

Karışırsa yüzlerimiz ben solurum canını

Konuşmazsam dizime vur, kalkarsam kolumu çek, tabak koyma geç gelirsem

Sendelersem yakın dur, yan yana yürümektendir

Bu kan nereye, sokak kapalı, seğiriyor Eylül

Ne çok arkadaş öldürüldü, hayli yaralı var

Üryan Fanzin

UZANINCA GEÇMEYEN AĞRI

Doldurduğum suları dökmeden taşırım sana

Çattığım dalları ev sanıp misafirliğini beklerim

Zehrim alınıp kuyuma itildim çubuklarla

-Ganimetten bir pay, şehirdeki meczuplara-

Yürüyüşten, ayaklarımı sürüdüğüm için atıldım

Ağzımızda toprak tadı en özenilmiş sofralarda

Aynı elbiseyle geçiştirilen davetler

Yırtılıp da yenisi konmuş bir fotoğrafın

Yadırganışı var her bakmamda

En sona saklanan hediyeler henüz göz göze gelmeden verildi

İlk soruyla anlatıldı bütün akılda kalanlar

Bir kol uyuşmasıyla ovalanan korkular, iştahsızlık

Hastalıklar, izinsiz kopardığımız meyvelerle sokağımıza girdi

-Vaktimiz

 Yanlış yazılmış bir adresi ararken

 Ev sahiplerinin terslemeleriyle geçti-

Artık, yalnız kapı dışarı edilenler anlatabilir 

Apartmanların üzerine kurulduğu harabeleri

Sana miras kalan;

Unutkanlık, yakın gözlükleri, günü geçmiş merhemler

Bu tufanı da kar tatilleriyle atlatabilirsin belki

Uslu durup, ilaçlarını günü gününe içersen eğer.

(Akatalpa 193)

SARI IŞIK

                                                    Yatılı okul hatıralarına

                                                    Gece ranzalarda beraber boy atanlara

-Sonu gelmez, mutluluğun birdendir senin

 İçinden çiçeklerini bükerek geçer zaman

 Umut; yüreğine dar yollardan gelir-

Kime desem, konuşmayı yeni öğrenmiş çocuklar

Bilmediği yola çıkan yolcular yüzlerinde

Zili çalsam açarlardı da ben kendi kapımı zorladım hep

Üst katından ranzamın, eve dönerdim uyuyunca arkadaşlar

İlkin bir uzun yolculuktaydı çıktı sakallarım

Başka sorular sorarlardı, gözlüklü ve dağınıktılar

Konuşması gereğinden kibar, apar topar atılmış yurtlardan

Kim kısık sesle konuşursa, onlardan konuşurmuş

Kim elinde kağıtlarla gelirse, ceza haberleri

İsim listelerinde ilk ayağa kaldırılacak

İlk göze batan fotoğraftılar okul yıllıklarında

Nerede bir otobüs kalksa bir şeyi götürür artık benden

Bir adam yaklaşır, konuşmadan çakmağımı ister

Kağıtlar toplanırdı biz yazmaya başladığımızda

Uykumuz yoktu henüz, kapattılar ışıkları

Başımı kaldırsam dünyadan, gözüm sızardı nerelere

Bıraksam, hep kötü şeyler düşünmek gelirdi içimden

Bilmediği yola çıkan yolcular varmış yüzlerinde

Ziyaret saatlerinde yol yorgunu babaları

Her evde, arka odalarda

Uyuyakalan misafir çocuklarmış

(Sinek Kağıdı Fanzin)