GÜNEŞ ALAN

                        -ve Harp okulu yıllarına

- Ben kendime doğruydum, ağacım içte yeşerdi

  Alışmış gibi yürürdüm de

  Hep ruhumu silkerdi dünya

  Uyanırdım postallarım yanlış bağlanmış

  Sigaramdan vurmuş avcı

  Bir Nisan akşamı sağ ol diye bağırmadan teşekkür edip

  Omzuma düşecek yıldızı dünyadan aşağı bıraktım-

Yaz sabahları bu tarafta, erken ışımış kuşlar

İçimi senin canın işletir saatim saatine kurulu

İçerlerim uzun buluta, aklıma ne gelse terlerim

Yüzüm yaklaşırken yüzüne bizi çitlerden atlatan

Bahçeye değen sokaktaki arkadaşların sesidir

Bir tilki koşar benim yanımda, ormanında sana su arar

Çalılara iner -say ki yüzme bilmeyen bir Çingenedir-

Dizin değerdi de hallerini acemi yorardım

Sol gözümü yumup dünyayı alnından izlerdim gece

Koştular üstümüze, dizine konmuş serçeyi kaçırdılar

Düşerken, arkadaşlar bizden önce toprağa koydu ellerini

Titrer parmak, çatallaşır için, yürek yüksekte

Karışırsa yüzlerimiz ben solurum canını

Konuşmazsam dizime vur, kalkarsam kolumu çek, tabak koyma geç gelirsem

Sendelersem yakın dur, yan yana yürümektendir

Bu kan nereye, sokak kapalı, seğiriyor Eylül

Ne çok arkadaş öldürüldü, hayli yaralı var

Üryan Fanzin

UZANINCA GEÇMEYEN AĞRI

Doldurduğum suları dökmeden taşırım sana

Çattığım dalları ev sanıp misafirliğini beklerim

Zehrim alınıp kuyuma itildim çubuklarla

-Ganimetten bir pay, şehirdeki meczuplara-

Yürüyüşten, ayaklarımı sürüdüğüm için atıldım

Ağzımızda toprak tadı en özenilmiş sofralarda

Aynı elbiseyle geçiştirilen davetler

Yırtılıp da yenisi konmuş bir fotoğrafın

Yadırganışı var her bakmamda

En sona saklanan hediyeler henüz göz göze gelmeden verildi

İlk soruyla anlatıldı bütün akılda kalanlar

Bir kol uyuşmasıyla ovalanan korkular, iştahsızlık

Hastalıklar, izinsiz kopardığımız meyvelerle sokağımıza girdi

-Vaktimiz

 Yanlış yazılmış bir adresi ararken

 Ev sahiplerinin terslemeleriyle geçti-

Artık, yalnız kapı dışarı edilenler anlatabilir 

Apartmanların üzerine kurulduğu harabeleri

Sana miras kalan;

Unutkanlık, yakın gözlükleri, günü geçmiş merhemler

Bu tufanı da kar tatilleriyle atlatabilirsin belki

Uslu durup, ilaçlarını günü gününe içersen eğer.

(Akatalpa 193)

SARI IŞIK

                                                    Yatılı okul hatıralarına

                                                    Gece ranzalarda beraber boy atanlara

-Sonu gelmez, mutluluğun birdendir senin

 İçinden çiçeklerini bükerek geçer zaman

 Umut; yüreğine dar yollardan gelir-

Kime desem, konuşmayı yeni öğrenmiş çocuklar

Bilmediği yola çıkan yolcular yüzlerinde

Zili çalsam açarlardı da ben kendi kapımı zorladım hep

Üst katından ranzamın, eve dönerdim uyuyunca arkadaşlar

İlkin bir uzun yolculuktaydı çıktı sakallarım

Başka sorular sorarlardı, gözlüklü ve dağınıktılar

Konuşması gereğinden kibar, apar topar atılmış yurtlardan

Kim kısık sesle konuşursa, onlardan konuşurmuş

Kim elinde kağıtlarla gelirse, ceza haberleri

İsim listelerinde ilk ayağa kaldırılacak

İlk göze batan fotoğraftılar okul yıllıklarında

Nerede bir otobüs kalksa bir şeyi götürür artık benden

Bir adam yaklaşır, konuşmadan çakmağımı ister

Kağıtlar toplanırdı biz yazmaya başladığımızda

Uykumuz yoktu henüz, kapattılar ışıkları

Başımı kaldırsam dünyadan, gözüm sızardı nerelere

Bıraksam, hep kötü şeyler düşünmek gelirdi içimden

Bilmediği yola çıkan yolcular varmış yüzlerinde

Ziyaret saatlerinde yol yorgunu babaları

Her evde, arka odalarda

Uyuyakalan misafir çocuklarmış

(Sinek Kağıdı Fanzin)