KÖZ

Üstümde sırtımı dalayan bir elbise

Önümde eşelediğim çukur

Çatıları güneş altında gördüm yaşadığın ilçede

Ve tek katlı evlerin demir kapılarında gıcırdayan karanlık

Ben kendimi bıraktığım yerde bulmanın sevincinde

Bel bağladığım uğultulardı unuttum

Oturamadığım bir sofraydı, doydum

Bir kucak odunla döndüm dağdan da

Sönmüş buldum ateşleri

Tortusu bende kalan vücudundaki çizikleri

Bulabilir miyim çalılardan geçtiğim zaman

Bilmem uyku tutar mı

Sana atılan taşları saysam yer yataklarında

Önceden, aklıma ilk alkol gelirdi

Bir çıtırtı duyduğumda

Yalınayak bir çocuktun sen, soğuk betonlarda yürüyen

Bense bir garip Keloğlan’dım padişahlar çağında

Katı yükseklerinde uçtum, güneşinde kurudum

Çiçek çiğneyip tükürdüm, döndüm, duruldum

Kovayı doldururdu yağmur akıtsa da dam

Beklerken gökyüzüyle oyalanmak bize yeterdi

Artık senin öfkene yoruyorum kuşların çevikliğini

Yüzümü gece yıkıyorum dilim açılsın diye karanlıkta

Sormuyorum nedir öğlen boşa yanan lambalar

Kimi sevindirir okul boşken çalan teneffüs zilleri

Şimdilik birer uğultu olsak da

Bu hava açtıkça kararan koridorlarda

İşin ucunda kırlar var

Doruklarda köz karıştırmak

Toprağa uzanan yorgunluğumuzla

Karyolada ateşten yananlar ki bizden şifa bekler

Yarın dudaklarımızın serinlik olacağı alınlarında

GİZEM'İN EZBERLEDİĞİ SON DUA

Gündüz unutulan karanlığa ağırlaşarak gelir

Müjdesiz kalınca

Harabe olmuş ay ışığında oyulan taşlar

Başım dönünce tutunduğum çitler senin bahçenindir

Ve benim yazdığım kâğıtlardır

İmzadan geri dönen kâğıtlar

Öğlen kaybolan, uzak ezan sesleri içinde

Zaman, sofra bezi serilirken yavaşlayan zaman

Apartmanda karartma yapılır, bağ evine kurtlar iner

Ben koşturdukça kapısını kapatır yetişeceğim akşam

Artık ranzalara vurarak uyandıran bir askerdir

Önceden bizim nefesimizle çiy tutan sabah

Yağmur başlarken duraklarına yürür cumartesi çalışanlar

Gece, kuyudan çıkarır yatağına alırdı beni*

Zincirlerimi çözerdi nöbetçiler uyuyunca

Bereket; yüzüne çil, meczuplara temiz kıyafetler getirirdi

“Selam”dı ilk duyduğumuz, ayrılmamız selamla

Ben balçık idim, henüz dünya hesapta yoktu

Kendimi evimde bilirdim yüksekler örtülerimi uçuşturduğunda

Sıra beklemek yoktu, kararmış duvarlar, kirli işçi elbiseleri

Sen aşağı sarkardın, bende derinleşirdi uçurumlar

Sarışınlığın yaz vaktinde Hristiyan köyleri

Ve bahçeye silkelenen sofra bezi, ben hayırsız bir takasta

Kurdun koklayarak bulduğu, hasta yakınlarının telefon beklediği

Mesai saatlerinde boş bir lokantada, iş hanında bir çay ocağında

Baş başayım, ilk sorularıyla dünyanın

Sağlık ocağında yazılan ilaçlar

Kaldırdığı toz, ilçeden geçen kamyonların

Şimdi hepsi bir tatil hatırasıdır, öğrenciliğinden kalan

Kalabalık bir masada bana bakarak anlattığın

KURTARAN ATEŞ, SAKLAYAN TAŞ

-Bütün parolalar denendi ama mağara açılmadı

 Vurulan kapıların yarattığı bir sessizlik içeride

 Ateş söndü ama yüzümüzü aydınlatan yansıması kaldı

 Herkesin saçını taradığı bir oğul oldum-

Bana yük değil arkadaştır ağırlığın

Uyku hesabı yapmadan katılırım gece ordularına

Bandonun müziğine dalıp kaybedilir savaş

Hesaplanamaz gücüyle örgülüdür saçların

Eve kapananlara kapıdan iyi haberler veren

Nabzı yavaşlayanı yaşayacağına inandırır

Önce, dizdiğin taşları dağıtır yanında yürüyen

Verdiğin hediyelerin açılmadan atıldığını gördün

Kurduğun sofraya sırt çeviriyor sürüngenler

Attığın ok senin parmağını kanatır ilkin

Sokaktaki telaşın ilaç saatleriyle bölünür

Kurduğun tuzaklar yalnız yaralı olanları yakalardı

-Başına yeni dertler açtın eski cezanı unutup

 Sürünerek yanıma sokulan kaçağım

 Sinemada filmin sonunu tahmin etmeyen

 Yalnız ikimiz kaldık-

İSİMSİZ SINAV KÂĞIDI

Aralık kalmış bütün kapılardan evlere girebilirsin artık

Bilse de dinleyen dalgınlıklar yaz akşamlarında.

Denizde kazanılan savaşın çöldeki ganimetidir bize kalan

Eve mum aldığımız akşam yangın kâbusları

Güneşi, kurşun deliklerinden sızdığı kadar hesaba katabilirsin

Bizim olmayan çiçeklerdir bizi ormandan alıkoyan

Hali, bakana neyden alacaklı olduğunu düşündürür

Her boş meydanda bizi yenen o fark edilmemiş düşman

Gözlüğümü, kaldırımda ezilirken buldum

Esmer olmadığımdan sırlarını anlatmazdı bana

Sarhoş değilse geri verirdi aldığım hediyeyi

Sende, güzellikleri yaklaştırmayan bu ağzı bozuk duygu

Dağda sıkılmış şarkılar senin ağzında şehre inerdi

Artık kimseyi uyandırmaya korkmadan bütün ışıkları açabilirsin

Kapıları kilitlemeden, çalınacak her şeyi ortada bırakıp

Kendi falına bakmaya korkan bir falcıydım ben

İlk yudumda alkolik, çay bahçesinde bir sofu

Aynalarından geçtiğin yerler benim nazarımdan çatlardı

Geç kalmamdı, uykunu bölen uğursuz tıkırtılar

Şimdi; geniş gömleklerin, ağzında dualarla bir odada uğulduyorsun

Boş geçen bir günün sonunda,

Pişmanlıkla hatırlanıyor sana verilen sözler.

En zor davetler reddedilirken laf arasında

Sen, şarkı bittikten sonra dansa kaldırılacaksın

En sona saklanan hediyeler henüz göz göze gelmeden verildi
İlk soruyla anlatıldı bütün akılda kalanlar

DON KİŞOT

Ben şizofren İspanyol şövalyesi
Sen olmayan güzeller güzeli Dülsinya
Olmayan bir yerde buluşmak için
Ayrıldığımızda
Gelmemenden anlamalıydım
Senin bana göre olmadığını

YANGIN YERİ

Üzerinde dönen bulut
Bir taç gibi saçlarında
Söyleme zamanın geçtiği yeri

Beni dünyadan ayıran
Ensene düşen saçlarının gölgesi
Başka bir yerlere doğruyum ben

Gök uğulduyor arkandan
Toprak itiyor evlerini
Biz uyurken kayan yıldızların
Nereye düştüğünü bilmiyorum

Baban gecekondusundan izliyor
Yaptığı piramitleri
Terden sırılsıklam bir dünya
İçimin kuruluğu bundan

-Yanında uyuyan kardeşin dolunayı
Geceleri güneş mi sanıyor-

Söyleme kim kapatıyor
Uykuya dalan dünyanın kepenklerini